Het is niet altijd makkelijk om hoog sensitief te zijn in deze wereld. Maar een van de grootste cadeaus van vreugde die het me gegeven heeft is het steeds meer in staat zijn om verbinding te maken met de bewuste, levende geest van de natuur.
Er is een smal strookje keienstrand op het Griekse eiland van mijn muze waar nauwelijks toeristen komen. We waren er nooit gestopt omdat het grenst aan een weg en je over een walletje met bosjes moet klauteren om er te komen. Maar omdat de locatie, met haar vreemde rotsformaties die wel lijken te drijven op de Ionische zee, mijn reisgenoot fascineerde besloten we er uiteindelijk een keer te gaan zwemmen.
Terwijl ik in zee dreef en terugkeek naar de kust, met haar rotswanden begroeid met goud bloeiende brem en cipressen die naar de hemel reikten, waande ik me terug in het oude Griekenland. De sfeer was verstild, archaïsch, en tijdloos. Toen ik me weer naar de zee keerde, voelde ik iets in het water. Iets dat bewust was. Een aanwezigheid.
Een gestalte die geheel van water gemaakt leek keek naar me met onverholen nieuwsgierigheid. Ze was machtig en beeldschoon, en totaal één met de zee. Ik kreeg de indruk van een trots hoofd gekroond met golven. Toen draaide ze zich om en was ze verdwenen.
Ik klom het water uit en dacht aan de oude sagen. Ik grinnikte bij de gedachte dat het waarschijnlijk maar goed was dat ik geen man was, anders had de zeenimf me misschien wel willen verleiden om me mee te lokken naar de waterige diepten.
Een jaar later was ik terug bij het kleine strandje, en verlangde naar een duik hoewel het water nog fris was. Ik voelde geen zeenimfen om me heen, maar ik merkte wel op dat het water zoveel meer levend voelde dan op andere plekken aan de kust, zelfs die ietsje verderop. Ik voelde warme golfstromen van verwelkomend zeewater me omringen en dragen, en mijn hart ging open van dankbaarheid en liefde. Terwijl ik mediteerde op die alomvattende liefde die overal is, leeft en ademt in alle levende wezens bereikte ik het strand en vond drie hartvormige stenen, de een na de ander. De laatste had een extra hart van moedergesteente ingebed in kristal.
Ik moest de grootste laten liggen want die paste niet in mijn handbagage. De andere twee heb ik mee naar huis genomen als aandenken aan de liefde die altijd beschikbaar is, overal, voor iedereen, altijd!
Het prachtige schilderij bij dit artikel is van Tamara Patrick, intuitief schilderes en is een geinspireerde afbeelding van de Ratu Kidul, de Indonesische Godin van de Zee. Bezoek haar website voor meer geinspireerde kunst.
