‘Wie houdt wie vast?’ – Een regressie- en reïncarnatiesessie
Ria is een cliënte die al diverse sessies heeft gedaan. Een van haar problemen was, dat zij zich haar hele leven verantwoordelijk had gevoeld voor het welzijn van anderen en meer bezig was geweest met anderen, dan met zichzelf.
Ook had zij angst-en paniekaanvallen die zich vooral uitten in een angst om opgesloten te raken in ruimtes en er niet meer uit te kunnen, en een angst om onderweg pech te krijgen en niet meer thuis te kunnen komen.
De angst en paniekaanvallen bleken voor een deel te maken te hebben met ervaringen uit vorige levens: ze bleek als vrouw in een leven opgesloten, misbruikt en mishandeld te zijn door een man die haar wilde bezitten, en ze was een keer levend begraven.
Ria’s symptomen uitten zich altijd heel lichamelijk: vlak voor ze naar een sessie kwam had ze meestal een plots opkomende lichamelijke klacht, die we dan als ingang voor de sessie namen.
Zo bleek een plots opkomende pijn in haar been te maken te hebben met een leven, lang geleden in de oertijd, waarin ze als klein meisje haar been moest verliezen door een primitief uitgevoerde amputatie, waarbij ze om de pijn niet te hoeven voelen haar lichaam verliet, wat het begin bleek te zijn van haar neiging om emotionele pijn te vermijden door zich met haar bewustzijn uit haar lichaam terug te trekken (dissociatie), iets wat ze levens lang had gedaan, tot in haar huidige leven toe.
Pijn in de linkerkant van haar lichaam bleek gekoppeld te zijn aan het leven van een oudere vrouw, niet zo lang geleden, die als gevolg van een plotselinge hersenbloeding halfzijdig verlamd raakte en verbitterd en verzuurd verder leefde, waarbij ze alle mensen in haar omgeving van zich af stootte door haar slechte humeur. In haar zelfgekozen eenzaamheid verzuurde ze nog meer, en ze stierf bitter en alleen.
De pijn en bitterheid van deze vrouw hield Ria nog steeds vast, wat te maken bleek te hebben met het feit dat de bittere oude vrouw zich niet waardig voelde om gelukkig te zijn. Daardoor kon ze de pijn niet los laten.
Dat bleek weer gekoppeld aan de jeugd van deze vrouw, die als spontaan, liefdevol klein meisje door haar verbitterde moeder werd gezegd: ‘Denk maar niet dat je iets waard bent’, en dienstovereenkomstig behandeld werd, met alle gevolgen van dien. Uiteindelijk werd ze net zo bitter als haar moeder.
Deze moeder bleek ook weer een erfenisje van grootmoeder bij zich te dragen, en zo bleek de bitterheid een generatieprobleem door verschillende levens heen. De moeder uit dat leven bleek dezelfde persoon als de (eveneens verbitterde) moeder uit Ria’s huidige leven.
De bitterheid die de vorige persoonlijkheid van Ria had vastgehouden hebben we zorgvuldig uitgeademd. Ook kon Ria nu haar huidige moeder beter los laten.
Gedurende het therapieproces leerde Ria steeds beter haar pijn los te laten, liefde voor zichzelf te voelen en voor zichzelf te kiezen, waardoor ze heel veel liefde te bieden had voor anderen, maar dan op een gezonde basis in plaats van door zelfverloochening.
Spirituele ervaringen die tijdens de sessies spontaan optraden na het voelen en verwerken van oude trauma’s en pijn, waren hier een belangrijke factor in: ze kon weer zien en voelen dat ze een mooi mens was, met een groot hart en een onsterfelijke ziel, waardig om liefde te ontvangen en geven, een met het universum.
Het ging al behoorlijk goed met Ria, toen ze op een keer tamelijk onverwacht op een sessie kwam met enorme vermoeidheid waar ze al dagen last van had. Omdat het al zo goed ging met haar was ik hier een beetje verbaasd over.
We besloten de vermoeidheid en bijbehorende gevoelens en lichaamssensaties als ingang van de sessie te nemen om te kijken waar het mee te maken had.
Na zich enkele momenten op de lichamelijke ervaring die gepaard ging met de vermoeidheid geconcentreerd te hebben, voelde Ria zich vereenzelvigen met de persoon van een oude wijze man. Haar gezichtsuitdrukking en lichaamshouding veranderden zo, dat ik de oude man bij wijze van spreken kon zien zitten.
De vriendelijke, liefdevolle wijze oude man bleek een vorig leven van Ria, die het een en ander had meegenomen: bij hem waren allemaal mensen, die zijn hulp wilden, die zich van zijn energie afhankelijk hadden gemaakt en zich nu energetisch gezien aan hem hadden vastgeklampt, wat de oorzaak was van de vermoeidheid. Het was alsof deze hulpbehoevende mensen letterlijk aan hem hingen.
De mensen waren vroeger leerlingen van de man geweest, en mensen die hij geholpen had.
Dergelijke ‘aanhechtingen’ zijn niet ongewoon, het komt vaker voor dat een vorig leven van een cliënt het ‘aanhechtingspunt’ is van de aanhechtingen van andere mensen, mensen die zich om de een of andere reden na hun overlijden in het energiesysteem van de vorige persoonlijkheid van de cliënt hebben genesteld om energie te krijgen, of zich veilig te voelen, of wat dan ook.
De bedoelingen van dergelijke aangehechte energieën kunnen verschillen, maar ze kosten de gastheer vrijwel altijd energie. Bij dergelijke aanhechtingen is het altijd belangrijk de cliënt, of de vorige persoonlijkheid van de cliënt (want ook bij de huidige persoonlijkheid kunnen wezensvreemde energieën van levende of reeds overleden anderen zijn aangehecht) te vragen op welk moment ze zijn binnen gekomen en wat er bij hen zelf voor zorgt, dat de ‘gasten’ zijn blijven hangen.
Ik vroeg aan de oude man wat er bij hemzelf voor zorgde, dat deze mensen aan hem bleven hangen, terwijl ze hem toch energie kostten, en hij zei na enig nadenken dat het te maken had met het feit dat het hem het gevoel gaf dat men hem nodig had, en dat hij daardoor het gevoel kreeg dat hij waardevol was, dat hij er mocht zijn. Hij hield dus zelf vast aan het nodig gevonden worden. Toen hij zich dat realiseerde liet hij de mensen los, en liet ze naar ‘huis’ gaan, zodat ze voor zichzelf konden gaan zorgen.
Dit thema was voor Ria zelf niet onbekend, en deze sessie was weer een stap die haar hielp zich los te maken van het ‘nodig hebben om nodig gevonden te worden’ en zich te realiseren dat ze goed was zoals ze was, zonder zichzelf weg te geven. Na de sessie was haar vermoeidheid geheel verdwenen.
Op de volgende pagina kun je drie opeenvolgende reïncarnatiesessies, geschreven door de cliënte zelf, lezen: