We zien het niet altijd, we merken het niet altijd op. Wanneer we ons verliezen in het drama van het dagelijks leven op aarde, raken we vaak het overzicht kwijt. Maar soms, als we ons in een staat van hoger bewustzijn bevinden, de ‘bigger picture’ zien en de synchroniciteit van het leven waarnemen, kunnen we het merken: het universum leeft en is altijd gericht op onze groei en genezing.
Vreemde drang
Ik merk het vooral in mijn praktijk voor reïncarnatietherapie. Zo had ik enkele maanden geleden plots de enorme aandrang om naar ‘Air Crash Investigation’ op National Geographic Channel te kijken. En niet één keer, nee, elke dag! En wekenlang! Ik begreep er niets van. Wat was dit opeens voor morbide neiging? Ik gaf er maar aan toe.
En hoe meer afleveringen ik zag, des te meer fascinatie ik voelde. De oorzaken van vliegtuigrampen bestaan vaak uit ketens van menselijk falen die te herleiden zijn door goed onderzoek en een snufje detectivewerk. Slechts zelden is de oorzaak boze opzet.
Kennis
De crash
Meteen gingen we aan de slag. Zaten er soms mensen bij haar, onbewust gestorven personen die hadden ‘aangehaakt’ toen ze geschokt voor de TV zat? Tijd en ruimte doen er nl. niet toe voor overleden wezens, die bestaan uit energie.
En ja hoor. Ze bleek zeker acht mensen bij zich te hebben, waaronder de piloot. Toen we ze duidelijk hadden gemaakt wat er aan de hand was en dat ze veilig naar huis konden in het Licht, waren ze in no time vertrokken. Allemaal behalve de piloot. Die had de crash ervaren als ‘ontluisterend’. We vroegen door: wat was er zo ontluisterend?
Het bleek dat hij op het moment van de crash geen idee had wat er mis was. Hij vreesde dat er misschien sprake was van kwade opzet en sabotage. Hij was in totale onbegrip en ontreddering overleden, en zat er nog in vast. Hij begreep niet hoe dit had kunnen gebeuren en voelde zich erg verantwoordelijk, ergens ook bang dat hij iets verkeerd had gedaan. Toen dacht ik terug aan ‘Air Crash Investigation.’ Hij wist niet wat er mis was gegaan… maar ik wist het wel!
Dus legde ik het hem uit, via mijn cliënt. Het was geen sabotage, het was het toestel. De ophanging van de motoren was versleten en hij had ze onderweg al verloren. Opluchting. Een ‘Oh…’ van de piloot… en weg was hij. Naar het licht. Eindelijk begreep hij het en kon hij het loslaten. Er zweefde nog een soort ‘Bedankt!’ achteraan. Graag gedaan, meneer!
Meer heling
Maar mijn plotse fascinatie met Air Crash Investigation had nog meer gevolgen. Tijdens één van de afleveringen werd ik plotseling overmand door verdriet. Tranen liepen over mijn gezicht. Ik begreep er niets van. Maar omdat ik altijd alert ben op het mogelijk overnemen van energieën of entiteiten, ging ik meteen checken of ik iets had opgepikt. En ja hoor. De dramatisering van de crash van een DC-10 op het vliegveld van Chicago in 1979 was zo effectief geweest en ik had me zo ingeleefd, dat ik de passagiers die ook plots waren overleden en niet begrepen wat er gebeurd was, had opgepikt. Meteen sprak ik ze toe. ‘Het is goed, jullie zijn veilig, het waren alleen maar jullie fysieke lichamen die dood gingen… jullie kunnen naar Huis, naar je geliefden…’ en weg waren ze. Zo simpel kan het zijn.
Het helende Universum
Ik sta nog steeds blij verrast te kijken van de vindingrijkheid van het Universum. Dat het ons zelfs via TV programma’s helpt onszelf en elkaar te helen, in dit leven en erna!
Dit artikel van Wendy Gillissen is tevens gepubliceerd op Nieuwetijdskind Magazine.
