Home Artikelen Waar begrip is, is vergeving onvermijdelijk

Waar begrip is, is vergeving onvermijdelijk

1601
1
vergeving

Vergeving is een begrip waarover nogal wat verschillende meningen bestaan. Wat is vergeving? Hoe doe je het? Hoe werkt het?

Helend instrument

Wanneer je met mensen te maken hebt die een functionerend geweten hebben, en in staat zijn tot empathie kan vergeving een helend instrument zijn. Vergeving kun je daarbij in drie richtingen inzetten.

Eerste richting: jezelf

Vergeving is allereerst een helend instrument om jezelf te helen.
Wanneer je inzicht hebt in het waarom van een daad die niet in harmonie was met de principes van liefde en waarheid, kun je er verantwoordelijkheid voor nemen en oordeel over jezelf in de vorm van schuldgevoel loslaten. Dan vergeef je jezelf.

Tweede richting: de ander

Wanneer een ander jouw rechten heeft geschonden, houdt vergeving allereerst in: de pijn en woede erover verwerken en loslaten. Inzicht in het waarom van de daad van die ander werkt daarbij verlossend. Vaak is het ook nodig oordeel naar onszelf als slachtoffer los te laten, dat we onszelf niet hebben kunnen beschermen of verdedigen.

Vergeving als geschenk

Daarnaast kan vergeving een geschenk zijn dat je de ander geeft om die helpen bij diens genezingsproces. Het geschenk van jouw vergeving kan, als de ander in staat is die aan te nemen, hem of haar ondersteunen in het proces van zelfvergeving. Want als de ander in staat is begrip te hebben voor jouw misstap, wordt het makkelijker schuld los te laten en compassie te hebben met jezelf.

Derde richting: de relatie

Als laatste kan vergeving een middel zijn om de relatie te helen. Wanneer er aan beide zijden van een conflict inzicht, begrip en compassie is, verandert een dader-slachtoffer relatie in een geheelde relatie op basis van begrip en respect.

Natuurlijke vergeving

Wanneer er aan beide kanten van een conflict of trauma inzicht en begrip komt, en beide partijen in staat zijn tot compassie, volgt vergeving eigenlijk vanzelf.

Voorbeeld

Zo maakte ik onlangs mee, dat een regressietherapie cliënte waar ik een intakegesprek mee deed, een vaag gevoel van onbehagen bij me opriep. Ik kon het niet plaatsen, want het contact was goed en de intake verliep prima. Toch voelde ik, elke keer als ik haar in de ogen keek, een vreemd gevoel, alsof er iets tussen ons instond dat pijnlijk was. Het leek of ik het weerspiegeld zag in haar ogen.

Trauma uit een vorig leven

Toen de cliënte de eigenlijke regressie sessie deed, hielp ik haar bij het uitwerken van een trauma in een vorig leven, waarin ze geprobeerd had haar familie te redden door ze te waarschuwen voor een naderend leger. Helaas kon ze hun kasteel niet op tijd bereiken. Ze werd onder de voet gelopen door de paarden en dood achtergelaten.

Indrukken

Het bijzondere was, dat, terwijl het verhaal zich ontvouwde en we meer indrukken kregen van waar en wanneer dit drama zich afspeelde, ik wel erg duidelijke indrukken kreeg van de plek en de mensen. Ik zag in mijn geestesoog zelfs portretten van haar zoons als kinderen. Als volwassenen kwamen ook zij om bij de poging het kasteel te verdedigen. Hoe vreemd.

Verwerking

We hadden allebei dezelfde indrukken van de eeuw en de plaats waar dit had plaatsgevonden. In de sessie hielpen we de incarnatie van de vrouw van toen haar gevoelens te verwerken en bewust over te gaan. Ik hielp de incarnatie van de cliënte zich weer te herenigen met haar man en volwassen zoons. We rondden de sessie naar tevredenheid af.

Kwartje

Terwijl mijn cliënte nog even naar het toilet was, bleef ik peinzen over het verhaal waar ik net getuige van was geweest. Opeens viel het kwartje. Als de eeuw en de plaats klopten, kon er maar één persoon zijn, die het uiteindelijke bevel tot het innemen van het kasteel had gegeven. Ik. Althans, mijn incarnatie van destijds. Deze stond aan het hoofd van het land dat het leger had gestuurd, en alle militaire beslissingen moesten door mij worden goedgekeurd. Oh dear.

Genezing

Enigszins geschokt besloot ik het aan te kaarten bij mijn cliënte. Ze was tenslotte niet voor niets hier. Ik vertelde het haar, en de tranen die onmiddellijk in haar ogen sprongen vertelden ons dat het klopte. Zij het hetzelfde vage gevoel van onbehagen gehad. Ik was destijds natuurlijk de vijand. We schoten beiden vol, en omhelsden elkaar. De cliënte zei: ‘’Nu weet ik waarom ik bij jou moest komen, helemaal vanaf de andere kant van het land.’’

Dankbaarheid

Ik voelde geen behoefte aan vergeving, en sorry was niet op zijn plaats: mijn incarnatie had destijds naar beste eer en geweten gehandeld. En haar incarnatie ook. We stonden destijds aan verschillende kanten van een conflict dat uitmondde in oorlogsdaden over en weer. Maar we hadden beiden het hart op de goede plaats. Het was goed tussen ons. Nu het was uitgesproken en geuit, was het gevoel van onbehagen weggesmolten. Hoe dankbaar en ontroerd was ik, dat ik haar kon helpen juist dit trauma te verwerken!

Oorlog kent slechts verliezers

Als ziel heb ik meerdere malen aan het hoofd gestaan van legers en gewapende conflicten meegemaakt, waardoor ik alleen maar meer gesterkt ben in de overtuiging, dat er bij geweld alleen maar verliezers zijn. Het zijn vaak de dissonante factoren: de ontmenselijkende invloed van psychopaten, narcisten en volksmenners, die aansturen op oorlog. Maar als mensen willen we eigenlijk allemaal hetzelfde: ons eigen leven kunnen leiden in vrede, veiligheid, en liefde met ruimte voor ontplooiing.

Als we uit de verdeeldheid kunnen blijven, onze overeenkomsten kunnen blijven zien, en blijven communiceren vanuit compassie zijn vergeving, verlossing en verzoening onvermijdelijk.

© drs. Wendy Gillissen, 2019
Dit artikel van Wendy wordt ook gepubliceerd op Lichtwerkersnederland.
Het is niet toegestaan (delen van) het artikel over te nemen zonder toestemming van de auteur. Delen via de social media knoppen natuurlijk wel, graag zelfs! Fijn dat je mijn copyright respecteert.

1 COMMENT

Reacties zijn gesloten.